Dat zie je een ander niet doen

Waar was je nou Visscher ? Ja sorry hoor! Moest even door een pandemie en een winterslaap heen. En dan toch weer het podium op? Natuurlijk, ik laat u toch niet in de steek om vervolgens geruisloos richting Geraniums en Bingo te rollen. Met 42 jaar theater in het hoofd kom ik met plezier weer langs En misschien was dat het dan wel. Ben ook geen 60 meer. Vandaar dat we ook even het verleden induiken. Van Barbie Ken tot bloemschikken en van de klushoek (de helm !) tot de stotterende man van motorclub No Calendar.Wie weet. Samen met nieuwe idioterie en materiaal dat het nooit heeft gehaald, moet het wel een typische Visscheravond worden. Ik sta in ieder geval te trappelen om uw theater op de kop te komen zetten!

Bert Visscher (26 oktober, 1960) werd geboren in Groningen en groeide op in Veendam. Toen hij 17 jaar was richtte hij met een aantal leeftijdsgenoten de cabaretgroep Filter op. In eerste instatie had de groep vooral lokaal succes, maar in 1981 brak de groep door na een deelname aan het Camerettenfestival in Delft. Hoewel ze niet in de finale terecht kwamen ontving Bert Visscher er wel de persoonlijkheidsprijs. Vanaf 1984 staat Visscher alleen op het podium. Hij begon met zijn solovoorstelling Desnoods geblinddoekt op één been. Al vanaf zijn eerste optreden weet het publiek dat de shows van Bert Visscher bol staan van tirades, liedjes of conferences die abrupt eindigen, gekke outfits en bizarre typetjes. Dat zie je een ander niet doen is zijn 14e show.Naast optreden is Visscher regelmatig te zien en te horen op radio en TV. In februari 2021 bracht Bert Visscher een boek over zijn beginjaren uit. In het boek beschrijft hij dat hij als puber al het vuur uit z'n sloffen speelde tijdens cabaretavonden op school. Toch liepen de zalen niet vanzelf vol, het ging met vallen en opstaan. Zinloze ritten naar zaaltjes diep in de klei voor vier man, of voorstellingen waarbij het publiek zich nu nog afvraagt wat die man daar op het podium stond te doen... Om daarna tijdens de terugreis diep in de nacht in een truckerscafé boven een gehaktstaaf te hangen met maar één gedachte: dat wordt nooit wat...