Stadspark Weusthag

Stadspark Weusthag

Je ziet meteen waarom deze plek ook wel het groene centrum van Hengelo wordt genoemd. Aan de rand van de stad kun je hier letterlijk en figuurlijk alle kanten op. Je loopt zo het stadspark in waar je heerlijk een rondje kan wandelen en kan genieten van de stilte.

Afwisseling troef

Tijdens je wandeling wordt je oog op verschillende plekken naar de uitkijktoren getrokken. Die vind je aan de rand van het Weusthagpark. Beklim hem en je wordt op een hoogte van 22,5 meter beloond met een prachtig uitzicht. Ook vind je aan de vijver Buitenplaats de Houtmaat, de kinderboerderij, de Heemtuin en Beleefbos Weusthag. Veel afwisseling voor de hele familie.

Kleigaten 

Het Weusthag is een park ontstaan vanuit de hier gelegen kleigaten van Rientjes. Die kleigaten ontstonden door kleiwinning van de steenbakkerij van de familie Rientjes die hier was gevestigd. Enkele routes die door het park lopen zijn aangelegd op de bedrijfssporen die vroeger vanaf de fabriek het gebied inliepen. Aan het begin van de 20e eeuw huisvestte het Weusthag een sanatorium voor tuberculosepatiënten. Tegenwoordig halen cultuurliefhebbers, sporters en natuurvrienden hun hart op in dit ecologische hart van Hengelo.

Sanatorium

Tot aan de industriële periode was de voormalige Houtmaat een klein landgoed waar onder andere aan bosbouw werd gedaan. Rond 1900 ontstonden in Nederland de eerste sanatoria voor de behandeling van tuberculosepatiënten. Er bestonden toen nog geen medicijnen tegen deze veelvoorkomende infectieziekte. De behandeling bestond vooral uit rust, frisse lucht, zonlicht en goede voeding. Patiënten verbleven vaak lange tijd in herstellingsoorden, waar ze in speciale paviljoens met lighallen lagen — ideaal vanwege de vrije toegang tot licht en lucht.

Het Weusthag, met zijn open en groene omgeving, bleek een geschikte locatie voor zo’n sanatorium. Begin 20e eeuw stond er dan ook een sanatorium in het park, speciaal ingericht voor de verpleging van tbc-patiënten.

Park

In de wederopbouwperiode, rond de jaren vijftig, bezocht kapelaan R.H.F. Hegge van de St. Lambertuskerk in Hengelo samen met enkele belangstellenden het toen nog ruige en onontgonnen landgoed. Het terrein was destijds niet omheind, er waren geen wandelpaden en op de plek waar nu de speeltuin ligt, bevond zich een groot moeras. De aanwezige waterpartij werd door de eigenaar verhuurd als viswater aan enkele vooraanstaande Hengeloërs, waaronder de heer Labruyere, directeur van Hazemeijer. Een zomerhuisje op het terrein deed dienst als woonhuis.

Dat bezoek van kapelaan Hegge markeerde het begin van de ontwikkeling van het gebied tot een recreatieoord voor Hengelo. Tot dat moment was het terrein grotendeels in particulier bezit.

Aanvankelijk was het idee om er een buitencentrum voor de jeugd van Hengelo en omgeving op te richten. Al snel groeide de belangstelling en werd het gebied, net als De Houtmaat, steeds populairder — ook bij basisscholen in de stad. Dankzij bijdragen van onder andere de Hengelose Bierbrouwerij en de Zusters van Groenlo werd het parkgebied stap voor stap ingericht. Eerst bescheiden, maar later op grotere schaal.

Na de wederopbouw, in een tijd waarin Hengelo uitbreidde om de woningnood te verlichten, kreeg het park steeds meer het karakter van een verborgen stadspark. Verborgen, omdat er geen duidelijke routes doorheen liepen en het gebruik versnipperd was, waardoor onduidelijk werd welke delen precies tot het park behoorden.

Vanaf 1950 begon de bebouwing rondom het park toe te nemen, waarmee de huidige begrenzing langzaam vorm kreeg. Het oorspronkelijke agrarische karakter van het gebied verdween geleidelijk. Er ontstond ruimte voor zowel het nabijgelegen bedrijventerrein Timmersveld, bij de steenfabriek van Rientjes, als voor meer recreatief gebruik. De Houtmaat groeide uit tot een belangrijk recreatief centrum voor de stad.